H μεγάλη νίκη της Γερμανίας

H μεγάλη νίκη της Γερμανίας

Δεν είµαστε σε θέση να γνωρίζουμε επακριβώς (μπορούμε να φανταστούμε, βέβαια) την ακριβή διατύπωση του εκβιασμού τον οποίο αντιμετώπισε ο πρόεδρος της Ν.Δ. από τους Γερμανούς. Αυτό, ωστόσο, που με βεβαιότητα γνωρίζουμε είναι ότι ο Αντώνης Σαμαράς υπέκυψε. Με την επιστολή που απέστειλε χθες στην τρόικα, ουσιαστικά συμφώνησε με την αλλαγή του ρόλου της κυβέρνησης Παπαδήμου.

Από χθες, και με τη συμφωνία Σαμαρά, η κυβέρνηση Παπαδήμου δεν είναι περιορισμένης διάρκειας (μέχρι τις 19 Φεβρουαρίου). Από χθες διευρύνεται και ο «ειδικός σκοπός» για τον οποίο σχηματίστηκε.

Αρχικά ο ρόλος της ήταν να υλοποιήσει τον μηχανισμό ελεγχόμενης χρεοκοπίας (ανταλλαγή ομολόγων - PSI), τον οποίο είχε αποφασίσει η Σύνοδος Κορυφής στις 26-27 Οκτωβρίου, και να υπογράψει την επόμενη δανειακή σύμβαση, η οποία θα συνοδεύσει το PSI και θα σημάνει την αλλαγή του νομικού καθεστώτος του ελληνικού χρέους καθιστώντας το μη διαχειρίσιμο από την Ελλάδα στο μέλλον.

Τώρα, επιπλέον, καλείται να υπογράψει χωρίς πολλές συζητήσεις, διαπραγματεύσεις και περιστροφές την αλλαγή των ευρωπαϊκών συνθηκών.

Η αλλαγή των συνθηκών αποτελεί τον στρατηγικό στόχο της Γερμανίας σε πολλά επίπεδα: Θα διασφαλίσει τον πλήρη πολιτικό και δημοσιονομικό έλεγχό της επί των χωρών της ευρωζώνης. Θα της δώσει το δικαίωμα να θεσπίσει αυστηρότατες κυρώσεις στους δημοσιονομικά (αλλά και πολιτικά!) απείθαρχους εταίρους - υποτελείς της. Θα διευκολύνει την αποπομπή μιας «περιττής» χώρας από την ευρωζώνη, αφού πρώτα θα έχει πτωχεύσει εντός αυτής και με τους όρους της Γερμανίας και των άλλων δανειστών της.

Με άλλα λόγια, αυτό που θα διαβαστεί σαν μια αθώα παραχώρηση του Σαμαρά, προκειμένου η κυβέρνηση Παπαδήμου «να εκπληρώσει το έργο της», κατ’ ου-σίαν στερεί όχι μόνο από τη Ν.Δ. το τελευταίο «αντι-μνημονιακό» φύλλο συκής, αλλά και από τη χώρα τη δυνατότητα να αλλάξει πορεία στο προσεχές μέλλον. Τουλάχιστον όχι χωρίς να καταβάλει τιτάνια προσπάθεια, κατά πολύ σκληρότερη απ’ όση θα χρειαζόταν ακόμη και σήμερα.

Απέναντι σε όλα αυτά, μόνη αντιπολίτευση μένει η (πολλών τάσεων) Αριστερά. Είναι σε θέση να απαντήσει; Άγνωστο...

Δεν είµαστε σε θέση να γνωρίζουμε επακριβώς (μπορούμε να φανταστούμε, βέβαια) την ακριβή διατύπωση του εκβιασμού τον οποίο αντιμετώπισε ο πρόεδρος της Ν.Δ. από τους Γερμανούς. Αυτό, ωστόσο, που με βεβαιότητα γνωρίζουμε είναι ότι ο Αντώνης Σαμαράς υπέκυψε. Με την επιστολή που απέστειλε χθες στην τρόικα, ουσιαστικά συμφώνησε...
με την αλλαγή του ρόλου της κυβέρνησης Παπαδήμου.
Από χθες, και με τη συμφωνία Σαμαρά, η κυβέρνηση Παπαδήμου δεν είναι περιορισμένης διάρκειας (μέχρι τις 19 Φεβρουαρίου). Από χθες διευρύνεται και ο «ειδικός σκοπός» για τον οποίο σχηματίστηκε.
Αρχικά ο ρόλος της ήταν να υλοποιήσει τον μηχανισμό ελεγχόμενης χρεοκοπίας (ανταλλαγή ομολόγων - PSI), τον οποίο είχε αποφασίσει η Σύνοδος Κορυφής στις 26-27 Οκτωβρίου, και να υπογράψει την επόμενη δανειακή σύμβαση, η οποία θα συνοδεύσει το PSI και θα σημάνει την αλλαγή του νομικού καθεστώτος του ελληνικού χρέους καθιστώντας το μη διαχειρίσιμο από την Ελλάδα στο μέλλον.


Τώρα, επιπλέον, καλείται να υπογράψει χωρίς πολλές συζητήσεις, διαπραγματεύσεις και περιστροφές την αλλαγή των ευρωπαϊκών συνθηκών.
Η αλλαγή των συνθηκών αποτελεί τον στρατηγικό στόχο της Γερμανίας σε πολλά επίπεδα: Θα διασφαλίσει τον πλήρη πολιτικό και δημοσιονομικό έλεγχό της επί των χωρών της ευρωζώνης. Θα της δώσει το δικαίωμα να θεσπίσει αυστηρότατες κυρώσεις στους δημοσιονομικά (αλλά και πολιτικά!) απείθαρχους εταίρους - υποτελείς της. Θα διευκολύνει την αποπομπή μιας «περιττής» χώρας από την ευρωζώνη, αφού πρώτα θα έχει πτωχεύσει εντός αυτής και με τους όρους της Γερμανίας και των άλλων δανειστών της.
Με άλλα λόγια, αυτό που θα διαβαστεί σαν μια αθώα παραχώρηση του Σαμαρά, προκειμένου η κυβέρνηση Παπαδήμου «να εκπληρώσει το έργο της», κατ’ ου-σίαν στερεί όχι μόνο από τη Ν.Δ. το τελευταίο «αντι-μνημονιακό» φύλλο συκής, αλλά και από τη χώρα τη δυνατότητα να αλλάξει πορεία στο προσεχές μέλλον. Τουλάχιστον όχι χωρίς να καταβάλει τιτάνια προσπάθεια, κατά πολύ σκληρότερη απ’ όση θα χρειαζόταν ακόμη και σήμερα.
Απέναντι σε όλα αυτά, μόνη αντιπολίτευση μένει η (πολλών τάσεων) Αριστερά. Είναι σε θέση να απαντήσει; Άγνωστο...

topontiki.gr