Τα δικά μας όνειρα πέθαναν. Τα όνειρα των κομματόσκυλων μένουν ζωντανά!

Καιρό σκεφτόμουν να γράψω σχετικά με αυτό το θέμα, αλλά πάντα κάπου κολλούσα… Ίσως με αποθάρρυνε το γεγονός πως ενδέχεται οι περισσότεροι αναγνώστες να θεωρήσουν πως δεν τους αφορά, αφού δεν θα κάνω λόγο για κάποιο κακοποιημένο ζώο, αλλά για ανθρώπους με “κακοποιημένα” όνειρα. Τέρμα όμως με τους προλόγους. Ας μπω κατευθείαν στο θέμα.
Στα πηγαδάκια των συνομηλίκων μου και όχι μόνο είναι συχνό θέμα συζήτησης. Όλοι συζητάμε για το τι σπουδάσαμε...

και που καταλήξαμε. Άλλοι είναι άνεργοι και άλλοι κάνουν άσχετες δουλειές με το αντικείμενο τους για 400-500 το πολύ ευρώ! Βέβαια εκείνους που βρίσκονται στη δεύτερη κατηγορία κάποιοι που ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για τη σημερινή κατάντια τους θεωρούν “τυχερούς”. “‘Εδώ που φτάσαμε να χαίρεσαι και που έχεις μια δουλίτσα”, άκουσα πρόσφατα από έναν άνθρωπο που εάν ήθελε θα μπορούσε να είχε συμβάλει στο να είναι τα πράγματα διαφορετικά, μια και άνηκε (ανήκει;) στους ισχυρούς, δυστυχώς όμως δεν ξέρω κάποιον που να αγωνίστηκε για το κοινό καλό αλλά περισσότερο από όλα για την ατομική ανάδειξη του. Το σίγουρο είναι πως καθένας από τους ισχυρούς θα μπορούσε να κάνει τη διαφορά και όλοι μαζί να οδηγήσουν τη χώρα μας σε ένα διαφορετικό σημείο και αυτό αφορά κάθε επαγγελματικό κλάδο, όμως δεν υπήρξε ποτέ η πρόθεση. Σήμερα, όλοι αυτοί είναι υπόλογοι για το που οδηγούνται οι γενιές των παιδιών τους. Βέβαια, όπως έχω αναφέρει πολλές φορές υπόλογοι δεν είναι μόνο οι ισχυροί αλλά και ο απλός λαός που σκότωσε τα όνειρα και τις ελπίδες των παιδιών του μέσα από τη ψήφο του.

Ξέρω πολύ καλά πως γίνομαι δυσάρεστη και πως δεν σας αρέσει να τα διαβάζετε όλα αυτά. Δεν έχω αυταπάτες ξέρω πολύ καλά ποιοι με διαβάζουν. Ξέρω πως με διαβάζουν άτομα μεγαλύτερης ηλικίας που θέλουν να αισθάνονται πως δεν είναι υπεύθυνοι για όλα αυτά, έτσι μετά μανίας είτε κλείνουν τα μάτια είτε ρίχνουν την ευθύνη αποκλειστικά σε εμάς. Αλήθεια όμως, όσο βολεμένοι και αν είναι αυτοί οι άνθρωποι, πως αισθάνονται άραγε για τα παιδιά τους; Γιατί αν νομίζουν πως τα δικά τους παιδιά θα μείνουν ανεπηρέαστα είναι γελασμένοι. Επιπλέον δεν νοείται να αναφέρονται ως αποτυχημένοι οι νέοι άνθρωποι που καταλήγουν να κάνουν άσχετες δουλειές για την επιβίωση. Δεν πρέπει να ξεχνάνε οι μεγαλύτεροι τις ευθύνες τους και πως αν βρισκόντουσαν στη δική μας θέση θα αναγκάζονταν να κάνουν τα ίδια.
Και κάτι τελευταίο. Σε αυτά τα λίγα χρόνια ζωής σας είπα πως δεν έχω συναντήσει νέους ανθρώπους να έχουν καταφέρει να ασκήσουν το επάγγελμα που σπούδασαν. Εξαίρεση αποτελούν τρία άτομα που ήταν μέλη της νεολαίας του ΠΑΣΟΚ και της ΠΑΣΠ… Λέτε να είναι τυχαίο;

trupokarudos.com